وولار پلی‌ست میان دو جنبۀ مکمل: خلق و همراهی با هنرمند از یک سو، و پایداری مدیریت و اقتصاد از سوی دیگر؛ تا اثر از قاب نمایش فراتر رود و به خانه‌ها و داستان‌ها راه پیدا کند.
ما میان سنت و نوگرایی، خلوت کارگاه و صحنه نمایش، آغاز و انجام پیوند می‌زنیم. اینجا جایی‌ست که هنرمند اثرش را روایت می‌کند، مخاطب الهام می‌گیرد و آن را به خانه و میراث خود گره می‌زند. وولار نگهبان چرخه تولد اثر تا حضورش در خانه است؛
ژنوس — الهامِ حضور در آستانه
نگاهی هم‌زمان به گذشته و آینده؛ نگهبان دروازه‌ها، آغازها و گذرگاه‌ها.ژنوس در اسطوره‌ی روم با دو نگاه شناخته می‌شود؛ حضوری مداوم در مرزها و لحظه‌های تغییر. الهام او در وولار یعنی پیوند اندیشه و آینده، سنت و مدرنیته، هنر و اقتصاد — نگاهی که همیشه بر آستانه می‌ایستد تا راه عبور را هموار کند.
پرانتز، مکث و تأمل
جایی برای درنگ؛ جایی برای شنیدن صدای درون.
پرانتز در نوشتار فضایی می‌گشاید برای گفت‌وگو با درون.قوس‌هایش آغاز و انجام را به هم نزدیک می‌کند و مخاطب را به دیدن لایه‌های پنهان فرامی‌خواند.در هویت وولار، پرانتز یادآور عبور از سطح به عمق اثر است — دعوتی برای دقیق‌تر دیدن و عمیق‌تر فهمیدن.
ژنوس، پرانتز و نام در یک نشان گرد آمده‌اند تا پیوند دو جهت را روایت کنند.
دو نیم‌رخ پشت به پشت، یادآور دو زمان و دو نگاه است. همان دو قوس پرانتز، میان خود فضایی می‌گشایند که به مکث و اتصال معنا می‌دهد. جای خالی میان قوس‌ها میدان روایت است؛ جایی که اثر از متن به زندگی عبور می‌کند. در مرکز نشان، نام وولار با خطی امن می‌نشیند تا پیوند اندیشه و اکنون را زنده نگه دارد. این لوگو برای آن ساخته شده که هر بار که به آن نگاه می‌کنی، از آستانه‌ای بگذری و نسبت اثر با زندگی را دوباره ببینی.
وولار بر سه نسبت استوار است
نسبت با هنرمند، که در آن وفاداری به مسیر رشد، بر سرعت عرضه مقدم است. نسبت با اثر، که از سطح نمایش عبور می‌کند و با مفهوم، عمق و گفت‌وگو هویت می‌گیرد. نسبت با مخاطب، که هنر را نه برای هیجان لحظه، که برای فهم و زیست مشترک می‌خواهد. اقتصاد در این میان نقش پشتیبان دارد؛ اندازه‌گیری می‌کند، می‌کوشد و عقب می‌ایستد تا شأن اثر و صدای هنرمند پیش‌رو بماند.
